Ψήφισμα του έκτακτου συνεδρίου της ΚΟ τον Ιανουάριο του 2023
Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι ένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος μεταξύ της Ουκρανίας, που υποστηρίζεται από το ΝΑΤΟ, και της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Αυτός ο πόλεμος δεν είναι δικός μας πόλεμος και η διεθνής εργατική τάξη δεν πρέπει να πάρει θέση για καμία από τις δύο πλευρές. Το κύριο καθήκον μας ως κομμουνιστές στη Γερμανία είναι να αγωνιστούμε ενάντια στην πολεμική πολιτική του ΝΑΤΟ και του γερμανικού ιμπεριαλισμού και να αποκαλύψουμε την πολεμική τους προπαγάνδα.
Ο γερμανικός ιμπεριαλισμός διεξάγει πόλεμο. Το σύνθημα “Ποτέ ξανά πόλεμος!”, το οποίο βρήκε ευρεία απήχηση στις μάζες μετά την ιμπεριαλιστική σφαγή των δύο παγκόσμιων πολέμων και εξέφρασε τη λαχτάρα τους για ειρήνη, ήταν πάντα αντίθετο από την άρχουσα τάξη της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Με τον επανεξοπλισμό της ΟΔΓ, την ένταξή της στην αντικομμουνιστική επιθετική συμμαχία ΝΑΤΟ, με τις στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Βοσνία και τον ηγετικό ρόλο στην εισβολή στη Γιουγκοσλαβία το 1999, ο γερμανικός ιμπεριαλισμός δημιούργησε σταδιακά νέα δεδομένα που, μετά την ήττα στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αντιπροσώπευαν τη στρατιωτική πλευρά της σταδιακής ανόδου σε μεγάλη δύναμη και πάλι. Οι πολεμικές αποστολές στη Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν και το Μάλι, πολυάριθμες άλλες στρατιωτικές αποστολές και ο ολοένα και πιο επιθετικός μετασχηματισμός του δημόσιου λόγου προς την κατεύθυνση της ανοιχτής δικαιολόγησης του πολέμου και των εξοπλισμών οδήγησαν επίσης σε μια κανονικοποίηση του πολέμου στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία, η εξέλιξη αυτή έχει ενταθεί.
Ο κύριος εχθρός μας: ο γερμανικός ιμπεριαλισμός και το ΝΑΤΟ!
Στην Ουκρανία, οι ένοπλες δυνάμεις της Ρωσικής Ομοσπονδίας και της Ουκρανίας, δηλαδή δύο πρώην αδελφών σοβιετικών εθνών, βρίσκονται τώρα αντιμέτωπες σε ανοιχτό πόλεμο. Αλλά πίσω από την Ουκρανία βρίσκεται το ΝΑΤΟ, το οποίο, αν και δεν έχει ακόμη παρέμβει άμεσα στις μάχες, στηρίζει την κυβέρνηση του Κιέβου με πρωτοφανείς παραδόσεις όπλων και χρημάτων και ταυτόχρονα επιβάλλει μαζικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας, με διακηρυγμένο στόχο να γονατίσει την εχθρική Ρωσία. Εδώ και δεκαετίες, οι χώρες του ΝΑΤΟ, και πάνω απ’ όλα οι ΗΠΑ, έχουν αφήσει ένα αιματοβαμμένο ίχνος πολέμων και εμφυλίων πολέμων, πραξικοπημάτων και επιθέσεων σε όλο τον πλανήτη, από την Κορέα μέχρι το Βιετνάμ και την Ινδονησία, το Ιράκ και το Αφγανιστάν. Είναι υπεύθυνοι για εκατομμύρια θανάτους και τεράστιες καταστροφές.
Απέναντι στη Ρωσία, το ΝΑΤΟ ακολουθεί μια στρατηγική περικύκλωσης και απώθησης από την εποχή της αντεπανάστασης στη Σοβιετική Ένωση. Οι πολλαπλές υποσχέσεις των δυτικών κρατών προς τους αντεπαναστάτες σοβιετικούς ηγέτες σχετικά με τη μη επέκταση του ΝΑΤΟ είχαν ήδη αθετηθεί θρασύτατα τα επόμενα χρόνια, ιδίως με την ένταξη της Πολωνίας, της Τσεχίας και της Ουγγαρίας το 1999. Με τη δεύτερη διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς το 2004, συμπεριλήφθηκαν, μεταξύ άλλων, και οι βαλτικές δημοκρατίες, επεκτείνοντας την πολεμική συμμαχία μέχρι τα σύνορα της Ρωσίας. Η Ουκρανία ήταν πάντα κεντρικής σημασίας για τις στρατηγικές των δυτικών ιμπεριαλιστών, ιδίως των ΗΠΑ: η σταθερή ενσωμάτωση της Ουκρανίας στο δυτικό μπλοκ και η απομόνωση της Ρωσίας από τους Ευρωπαίους γείτονές της θεωρούνταν σημαντικό δομικό στοιχείο για τον περιορισμό και την περικύκλωση της Ρωσίας. Με τη λεγόμενη “Πορτοκαλί Επανάσταση” του 2004, οι κυβερνήσεις και οι μυστικές υπηρεσίες των δυτικών χωρών κατάφεραν να φέρουν στην εξουσία τον φιλοδυτικό υποψήφιο Βίκτορ Γιούσενκο εναντίον του Βίκτορ Γιανουκόβιτς. Αφού ο Γιανουκόβιτς έγινε πρόεδρος της Ουκρανίας το 2010, επιδίωξε προσέγγιση με τη Ρωσία και υπέβαλε αίτηση για καθεστώς παρατηρητή στην υπό ρωσική ηγεσία Ευρασιατική Οικονομική Ένωση τον Αύγουστο του 2013, οι προσπάθειες των δυτικών ιμπεριαλιστών να τον ανατρέψουν συνεχίστηκαν. Όταν η ουκρανική κυβέρνηση ανέστειλε την υπογραφή συμφωνίας σύνδεσης με την ΕΕ τον Νοέμβριο του 2013, άρχισαν διαδηλώσεις κατά της κυβέρνησης (“Euromaidan”) με την υποστήριξη της Δύσης, οι οποίες οδήγησαν στην απομάκρυνση του Γιανουκόβιτς με πραξικόπημα τον Φεβρουάριο του 2014. Η πραξικοπηματική κυβέρνηση αποτελούνταν από εθνικιστικές, φιλοδυτικές και φασιστικές δυνάμεις, υπέγραψε αμέσως τη συμφωνία με την ΕΕ, διέκοψε τις σχέσεις με τη Ρωσία και προχώρησε σε διακρίσεις εις βάρος του ρωσόφωνου πληθυσμού. Οι αντιδιαδηλώσεις στη νότια και ανατολική Ουκρανία (“Antimaidan”), που αρχικά είχαν ως κίνητρο κυρίως την αντιρωσική πολιτική για τη γλώσσα και τις εθνότητες και την αποκατάσταση του φασισμού από την κυβέρνηση του Κιέβου, οδήγησαν στην απόσχιση της “Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονέτσκ” και της “Λαϊκής Δημοκρατίας του Λουγκάνσκ” στο Ντονμπάς. Το ουκρανικό κράτος προχώρησε σε στρατιωτική ανακατάληψη αυτών των περιοχών και παραβίασε επανειλημμένα την εκεχειρία ακόμη και μετά τις συμφωνίες του Μινσκ το 2014/15. Η κυβέρνηση του Κιέβου είχε ήδη υποστηριχθεί από το ΝΑΤΟ και τα κράτη της ΕΕ με χρήματα και όπλα από τον πόλεμο του 2014 στην ανατολική Ουκρανία, και μια μόνιμη λύση στη σύγκρουση είχε αποτραπεί. Ότι μια Ουκρανία συνδεδεμένη με το ΝΑΤΟ δεν θα ήταν αποδεκτή από τη ρωσική κυβέρνηση, ότι κάθε βήμα προς αυτή την κατεύθυνση θα αύξανε τον κίνδυνο πολέμου, ήταν γνωστό στους κυρίαρχους κύκλους της Δύσης και επιμείνανε σκόπιμα στην επιθετική τους πορεία.
Όλα αυτά τα γεγονότα υπογραμμίζουν: Το ΝΑΤΟ είναι ένας θανάσιμος εχθρός για εμάς τους κομμουνιστές, αλλά και για κάθε εργαζόμενο και για όλους τους φιλειρηνικούς ανθρώπους, εναντίον του οποίου πρέπει να δοθεί αποφασιστικός αγώνας!
Η κυβέρνηση του Κιέβου από το 2014: η κυριαρχία της πιο μαύρης αντίδρασης
Η κυβέρνηση στο Κίεβο από το 2014, η οποία τώρα στυλιδοποιείται από τη δυτική προπαγάνδα ως “υπερασπιστής της δημοκρατίας”, είναι μια κυβέρνηση της πιο μαύρης αντίδρασης: ενώ υπουργοί του φασιστικού κόμματος Σβόμποντα συμμετείχαν ακόμη και στην κυβέρνηση κατά την περίοδο μετά το πραξικόπημα, οι επόμενες κυβερνήσεις συνέχισαν να συνεργάζονται με τις διάφορες φασιστικές ομάδες, ιδίως με το σύνταγμα Αζόβ στον εμφύλιο πόλεμο κατά του Ντονβάς. Η τρομοκρατία των φασιστών κατά των πολιτικών αντιπάλων συγκαλύφθηκε από το κράτος: Η σφαγή στο Σπίτι των Συνδικάτων της Οδησσού στις 2 Μαΐου 2014, κατά την οποία, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, 48 άνθρωποι σκοτώθηκαν από νεοναζί, δεν διερευνήθηκε και δεν καταδικάστηκε ποτέ. Οι φασίστες μαζικοί δολοφόνοι και συνεργάτες της Βέρμαχτ Στεπάν Μπαντέρα, Αντρί Μέλνυκ και Ρομάν Σούχεβιτς λατρεύονται ως εθνικοί ήρωες και τα ουκρανικά παιδιά μεγαλώνουν στα σχολεία με το δηλητήριο του εθνικισμού και του αντικομμουνισμού. Οι κομμουνιστικές οργανώσεις και όσοι ισχυρίζονταν ότι ήταν κομμουνιστές απαγορεύτηκαν από την πραξικοπηματική κυβέρνηση. Ο πόλεμος στο Ντονμπάς συνεχίζεται με χαμηλή ένταση παρά τις συμφωνίες κατάπαυσης του πυρός και έχει οδηγήσει σε συνολικά 14.000 θανάτους και στις δύο πλευρές μέχρι τον Μάιο του 2021, σύμφωνα με την ΟΗΕ. Μετά τη ρωσική εισβολή της 24ης Φεβρουαρίου 2022, ο αυταρχικός χαρακτήρας της ουκρανικής κυβέρνησης εντάθηκε, μεταξύ άλλων με την απαγόρευση όχι μόνο των κομμουνιστικών κομμάτων αλλά και όλων των άλλων κομμάτων που αμφισβητούσαν την πολεμική πορεία της κυβέρνησης, συμπεριλαμβανομένου του μεγαλύτερου κόμματος της αντιπολίτευσης, του κόμματος “Για τη Ζωή”. Η ουκρανική κυβέρνηση πρέπει να καταδικαστεί σθεναρά και κάθε υποστήριξη προς αυτή την κυβέρνηση πρέπει να αντιταχθεί, αυτό ισχύει ιδιαίτερα για εμάς τους κομμουνιστές στη Γερμανία, λόγω της ισχυρής εξάρτησης της Ουκρανίας από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Δείχνει την υποκρισία και την ψευτιά της δυτικής προπαγάνδας το γεγονός ότι ο αυταρχισμός καταγγέλλεται στη Ρωσία, αλλά αρνείται και σχετικοποιείται στην Ουκρανία.
Ο αγώνας για την αναδιανομή του κόσμου
Ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν μπορεί να κατανοηθεί μεμονωμένα από άλλα παγκόσμια γεγονότα, αλλά είναι αποτέλεσμα των αγώνων εντός του ιμπεριαλιστικού παγκόσμιου συστήματος. Το ιμπεριαλιστικό παγκόσμιο σύστημα είναι μια παγκόσμια τάξη πραγμάτων, στο πλαίσιο της οποίας τα καπιταλιστικά μονοπώλια και τα συνδεδεμένα με αυτά κράτη ανταγωνίζονται μεταξύ τους για τη διανομή της υπεραξίας που προέρχεται από την εκμετάλλευση της διεθνούς εργατικής τάξης, αλλά και για τον έλεγχο στρατηγικά σημαντικών εδαφών, πρώτων υλών κ.λπ. Η οικονομική βάση του ιμπεριαλισμού, ο μονοπωλιακός καπιταλισμός, επικράτησε σε αυτή τη διαδικασία σχεδόν παντού στον κόσμο. Ωστόσο, υπάρχουν τεράστιες διαφορές μεταξύ της δύναμης των χωρών που βρίσκονται στην κορυφή ή στον πάτο της κατάταξης. Οι διαφορές αυτές εκφράζονται επίσης με ποιοτικά διαφορετικούς τρόπους άσκησης επιρροής, για παράδειγμα, στη διαθεσιμότητα όπλων μαζικής καταστροφής και στρατηγικά σημαντικών οπλικών συστημάτων, όπως τα αεροπλανοφόρα, στην ύπαρξη μονοπωλίων που κυριαρχούν σε παγκόσμιο επίπεδο, σε ένα νόμισμα που χρησιμοποιείται διεθνώς, όπως το δολάριο ή το ευρώ, στις δικές τους βιομηχανίες σε τομείς υψηλής τεχνολογίας και στις δικές τους αμυντικές βιομηχανίες, στις ξένες στρατιωτικές βάσεις κ.λπ. κ.ο.κ. Οι διαφορές αυτές δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να υποτιμηθούν για την ανάλυση της παγκόσμιας πολιτικής, αλλά δεν σημαίνουν ότι ο κοινωνικός χαρακτήρας των ασθενέστερων και των ισχυρότερων κρατών πρέπει να διαφοροποιείται ποιοτικά, διότι οι νόμοι του μονοπωλιακού καπιταλισμού επικρατούν και στις ασθενέστερες ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες.
Ως μονοπωλιακός καπιταλισμός, ο ιμπεριαλισμός εκ του νόμου παράγει εκρηκτικές αντιθέσεις μεταξύ των μονοπωλίων και μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών, οι οποίες εκτονώνονται σε συγκρούσεις και πολέμους για τον επαναδιαχωρισμό αγορών, πρώτων υλών, εδαφών, δρόμων μεταφοράς, στρατιωτικά σημαντικών περιοχών κ.λπ. Η σημερινή παγκόσμια κατάσταση χαρακτηρίζεται κυρίως από τη σχετική άνοδο της Κίνας, αλλά και μιας σειράς άλλων καπιταλιστικών χωρών, καθώς και από την αυξανόμενη αμφισβήτηση και διάβρωση της ηγεμονίας των ΗΠΑ και της Δυτικής Ευρώπης. Η Ρωσία παραμένει επίσης σημαντικός αντίπαλος των ΗΠΑ και της ΕΕ, κυρίως λόγω του μεγέθους της, της αφθονίας των πρώτων υλών της, της στρατιωτικής της ισχύος και, όλο και περισσότερο, των καλών σχέσεών της με την Κίνα και το Ιράν. Προκειμένου να ανακόψουν τη σχετική παρακμή τους, οι ιμπεριαλιστικές συμμαχίες της Δύσης, ιδίως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ, αναλαμβάνουν επιθετική δράση εναντίον των κύριων αντιπάλων τους, της Ρωσίας και της Κίνας. Η στρατιωτική περικύκλωση και των δύο κρατών, καθώς και οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας και ο εμπορικός πόλεμος κατά της Κίνας έχουν ως στόχο να περιορίσουν τα περιθώρια ελιγμών και τις δυνατότητες ανάπτυξης των δύο αντιπάλων.
Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία ήταν ένα μέτρο για την αντιμετώπιση αυτού του γεγονότος και την ενίσχυση της θέσης ισχύος της Ρωσίας. Ο πόλεμος κατέστη δυνατός λόγω της καπιταλιστικής αντεπανάστασης στη Σοβιετική Ένωση, λόγω της καταστροφής του σοσιαλισμού, ο οποίος είχε καταστήσει δυνατή την ειρηνική συνύπαρξη διαφορετικών λαών για δεκαετίες, οι οποίοι σήμερα στρέφονται ξανά ο ένας εναντίον του άλλου σε διάφορους αιματηρούς πολέμους (Ουκρανία, Αζερμπαϊτζάν-Αρμενία, Κιργιστάν-Τατζικιστάν, Τσετσενία, Υπερδνειστερία) για να αλληλοσφαχτούν.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν είναι δικός μας πόλεμος!
Ο πόλεμος στην Ουκρανία, όπως κάθε πόλεμος, σημαίνει τεράστια καταστροφή και βίαιο θάνατο δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων. Αλλά ενέχει επίσης τον κίνδυνο να κλιμακωθεί σε έναν Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, δηλαδή σε έναν ανοιχτό ενδοϊμπεριαλιστικό πόλεμο μεταξύ του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας, των κορυφαίων πυρηνικών δυνάμεων του κόσμου. Ένας τέτοιος πόλεμος απειλεί να καταστρέψει μεγάλα τμήματα της ανθρωπότητας και, τουλάχιστον, να μετατρέψει την Ευρώπη σε νεκροταφείο. Η εργατική τάξη και οι λαοί όλων των χωρών πρέπει να αγωνιστούν δίπλα-δίπλα ενάντια στον κίνδυνο ενός τέτοιου σεναρίου τρόμου.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία διεξάγεται στις πλάτες των μαζών και ιδιαίτερα στις πλάτες της εργατικής τάξης και είναι αυτές που πληρώνουν το λογαριασμό: Το πληρώνουν με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, τραυματισμένους και ακρωτηριασμένους, πολίτες όλων των ηλικιών καθώς και στρατιώτες. Το πληρώνουν με την καταστροφή πόλεων, χωριών, εργοστασίων και υποδομών, τα περισσότερα από τα οποία είναι επιτεύγματα του σοβιετικού σοσιαλισμού και δημιουργήθηκαν από την εργατική τάξη της Ουκρανίας με τη χειρωνακτική εργασία της. Πληρώνουν μέσω της μαζικής πτώσης του βιοτικού επιπέδου και της αύξησης του κόστους ζωής – στη Ρωσία ως αποτέλεσμα των δυτικών κυρώσεων, στην Ουκρανία μέσω του πολέμου και της σκόπιμης καταστροφής των υποδομών, στη Δυτική Ευρώπη μέσω της αναστολής του εμπορίου φυσικού αερίου με τη Ρωσία. Και πολιτικά πληρώνουν επίσης, καθώς τα δημοκρατικά δικαιώματα καταλύονται σε όλα τα εμπλεκόμενα κράτη, η σοβινιστική, μιλιταριστική και εθνικιστική υποκίνηση των μαζών εντείνεται και οι φασιστικές ομάδες αποκτούν περαιτέρω επιρροή μέσω του ρόλου τους στον πόλεμο.
Η εργατική τάξη και οι μάζες πληρώνουν το λογαριασμό και κανένα από τα αντιμαχόμενα κόμματα δεν ενεργεί προς το συμφέρον τους: Οι πολεμοκάπηλοι του ΝΑΤΟ και η αντιδραστική κυβέρνηση του Κιέβου ούτως ή άλλως, αλλά ούτε και το ρωσικό κράτος. Η Ρωσία είναι ένα καπιταλιστικό κράτος που εκπροσωπεί τα συμφέροντα μιας μικρής μειοψηφίας πλούσιων καπιταλιστών. Το ρωσικό κράτος νομιμοποιεί τον πόλεμο με σοβινιστική προπαγάνδα που αμφισβητεί την ύπαρξη ουκρανικού έθνους, δυσφημίζει τη διεθνιστική πολιτική εθνότητας των Μπολσεβίκων και επικαλείται το μεγαλείο της Ρωσίας. Ο πόλεμος είναι επίσης μια αντίδραση της ρωσικής πλευράς στην επιθετική επέκταση του ΝΑΤΟ, αλλά θα ήταν λάθος να ισχυριστεί κανείς ότι αναγκάστηκε να κάνει αυτό το βήμα: Δεν βλέπουμε σοβαρές ενδείξεις άμεσης και υπαρξιακής απειλής για τη Ρωσία από το ΝΑΤΟ, ιδίως από τη στιγμή που η αποτρεπτική δύναμη των ρωσικών πυρηνικών όπλων εξακολουθεί να υφίσταται. Επιπλέον, η Ρωσία ενδιαφέρεται επίσης να διατηρήσει και να ανακτήσει τη ρωσική επιρροή σε αυτή τη στρατηγικής σημασίας περιοχή με τη βοήθεια της ρωσόφωνης μειονότητας, της πρόσβασης στα εμπορικά και στρατιωτικά λιμάνια της Μαύρης Θάλασσας, της ουκρανικής αγοράς και των ορυκτών πόρων και της εξαιρετικής γεωργικής σημασίας της χώρας. Η αποτροπή της στρατιωτικής περικύκλωσης μέσω συστημάτων πυραυλικής άμυνας και η στάθμευση του ρωσικού στόλου της Μαύρης Θάλασσας στην Κριμαία ως μέσο προβολής ισχύος στη Μαύρη Θάλασσα και τη Μεσόγειο αποσκοπούν στη διατήρηση της ευελιξίας και του χώρου ελιγμών της Ρωσικής Ομοσπονδίας ως μεγάλης πολιτικής και στρατιωτικής δύναμης.
Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος θέτει πολύ δύσκολες προκλήσεις στην εργατική τάξη όλων των χωρών που εμπλέκονται. Δεν είναι καθόλου εύκολο να αντισταθείς στην αντιδραστική πολεμική προπαγάνδα του αστικού κράτους και να παίρνεις με συνέπεια τη θέση του προλεταριακού διεθνισμού σε κάθε περίπτωση. Στη Γερμανία, επίσης, σημαντικά τμήματα της οπορτουνιστικής ή σοσιαλδημοκρατικής “αριστεράς” υποστηρίζουν την πολιτική του γερμανικού ιμπεριαλισμού ή ακόμη και απαιτούν ακόμη πιο σκληρά πολεμοκάπηλα μέτρα από την κυβέρνηση. Σε αυτή την κατάσταση, αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ότι η απουσία κομμουνιστικού κόμματος στη βάση του μαρξισμού-λενινισμού σημαίνει αφοπλισμό της εργατικής τάξης. Χωρίς αυτό το κόμμα, εξίσου δεν θα καταφέρουμε να καταπολεμήσουμε αποτελεσματικά τη σοβινιστική προπαγάνδα του γερμανικού ιμπεριαλισμού, ούτε θα μπορέσουμε να αποτρέψουμε όσους αμφισβητούν την ψευδεπίγραφη παρόξυνση των κυβερνώντων από το να διολισθήσουν σε αντιδραστικά αδιέξοδα, όπως αυτά που προσφέρει το AfD.
Η εργατική τάξη όλων των χωρών πρέπει να ηγηθεί του αγώνα ενάντια στην καπιταλιστική τάξη στη χώρα τους, αλλά και ενάντια στους εκπροσώπους των ξένων καπιταλιστών. Παρόλο που μπορεί να είναι δυνατό και σωστό σε ορισμένες περιπτώσεις να εκμεταλλευτεί κανείς τακτικά τις αντιθέσεις μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών, δεν υπάρχει καμία ελπίδα για την εργατική τάξη σε μια “πολυπολική παγκόσμια τάξη”. Η άνοδος νέων δυνάμεων μέσα στο ιμπεριαλιστικό σύστημα δεν σημαίνει αποδυνάμωση του ιμπεριαλισμού- συνοδεύεται από αυξανόμενες συγκρούσεις στις οποίες οι εργαζόμενοι διαφορετικών χωρών μετατρέπονται σε εχθρούς.
Στη Γερμανία, για τους κομμουνιστές, ο αγώνας ενάντια στην ίδια τους την αστική τάξη σημαίνει πάνω απ’ όλα τον αγώνα ενάντια στην πολεμική πολιτική της γερμανικής κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, ενάντια στις κυρώσεις, -που είναι πόλεμος με άλλα μέσα-, ενάντια στις παραδόσεις όπλων, ενάντια στην υποστήριξη της ουκρανικής κυβέρνησης, ενάντια στην παρόξυνση κατά των Ρώσων, ενάντια στη σχετικοποίηση των φασιστών, για το κλείσιμο όλων των στρατιωτικών βάσεων στο εξωτερικό, για την επιστροφή όλων των στρατιωτών από το εξωτερικό. Αυτοί οι επιμέρους αγώνες πρέπει να συγχωνευθούν σε έναν ενιαίο αγώνα με σύνθημα τον αγώνα για την κατάργηση των αιτιών του πολέμου, έναν αγώνα για την ανατροπή της αστικής τάξης στη Γερμανία και παντού, για το σοσιαλισμό!
Τι θέλουμε ακόμη να διευκρινίσουμε
Για την ΚΟ δεν ήταν ποτέ αντίφαση να κρατάμε και να υπερασπιζόμαστε θέσεις από τη μία πλευρά, ενώ από την άλλη μιλάμε ανοιχτά για τις αδυναμίες μας και την ανάγκη μας για διευκρινήσεις. Αν αυτό αποτελούσε αντίφαση, δεν θα μπορούσαμε να πάρουμε θέση για σχεδόν οποιοδήποτε πολιτικό ζήτημα ή επίκαιρο γεγονός – διότι πάντα υπάρχουν ζητήματα που πρέπει να διερευνηθούν περαιτέρω ή που πρέπει να παραμείνουν ανοιχτά προς το παρόν. Επομένως, η θέση μας σχετικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία δεν σημαίνει το τέλος της μελέτης του ιστορικού αυτού του πολέμου και της κατανόησης του ιμπεριαλισμού, η οποία μπορεί φυσικά να οδηγήσει σε αλλαγή της θέσης μας ή σε αναθεώρηση των Προγραμματικών Θέσεων. Μεταξύ άλλων, θέλουμε να εξετάσουμε λεπτομερέστερα τα ακόλουθα ερωτήματα:
Ποιες διαφορετικές ιδιότητες μπορούν να διακριθούν στην περιγραφή των σχέσεων μεταξύ των χωρών;
Έχει επικρατήσει ο μονοπωλιακός καπιταλισμός ως η καθοριστική οικονομική μορφή σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες; Υπάρχει ξεχωριστή μονοπωλιακή αστική τάξη σε κάθε χώρα; Αν όχι, πώς μπορεί να εννοηθεί ο καπιταλισμός σε χώρες χωρίς τη δική τους μονοπωλιακή αστική τάξη;
Τι επιπτώσεις έχει η σχετική εξάρτηση των ασθενέστερων χωρών στο πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής παγκόσμιας τάξης στις δυνατότητες και τις μορφές ανάπτυξης του καπιταλισμού σε αυτές; Μέσω ποιων μηχανισμών αναπαράγεται η σχετική εξάρτηση;
Με ποιο προσανατολισμό πρέπει να διεξαχθεί ο αγώνας σε αποικιοκρατούμενες ή κατεχόμενες χώρες όπως η Παλαιστίνη, η Δυτική Σαχάρα ή, μέχρι πρόσφατα, το Αφγανιστάν και το Ιράκ, για παράδειγμα; Τι ρόλο παίζει εδώ ο αγώνας για το σοσιαλισμό ως άμεσος στόχος, τι ρόλο παίζει η ταξική πάλη μέσα στα καταπιεσμένα έθνη;
Αλλάζει η διεθνοποίηση του κεφαλαίου (της ιδιοκτησιακής δομής, των δραστηριοτήτων κ.λπ.) την προσκόλληση της αστικής τάξης στο εθνικό κράτος; Αν ναι, πώς;
Στενή ανάλυση του καπιταλισμού στη Ρωσία και την Κίνα, με προσοχή στον τονισμένο ρόλο του κράτους ως του συνολικού ιδανικού καπιταλιστή.
Κατά την άποψή μας, ποιοι ήταν οι αποφασιστικοί λόγοι για τους οποίους η ρωσική κυβέρνηση αποφάσισε να εισβάλει; Ποια είναι η βαρύτητά τους σε σχέση μεταξύ τους;
Είχε ο αγώνας στο Ντονμπάς κατά της κυβέρνησης του Κιέβου, τουλάχιστον κατά περιόδους, χαρακτηριστικά εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα άξιου υποστήριξης; Αν ναι, έχουν εξαφανιστεί εντελώς στο μεταξύ; Πότε και με ποιον τρόπο συνέβη αυτό;
Ποιες προϋποθέσεις πρέπει να πληρούνται για να χαρακτηριστεί ένα κράτος φασιστικό; Ποιες είναι οι συνέπειες για τη στρατηγική και την τακτική της εργατικής τάξης όταν ο φασισμός βρίσκεται στην εξουσία σε μια χώρα;
Πώς πρέπει να αξιολογηθεί η σχέση μεταξύ της ΟΔΓ και του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, ποιες αντιφάσεις μεταξύ τους, επικαλύψεις συμφερόντων ή εξαρτήσεις καθορίζουν τις ενέργειές τους στον πόλεμο της Ουκρανίας;
